Verhaal 30 Dominica en Iles des Saintes

We hebben nog een rondrit gemaakt door het noordelijk deel van Dominica omdat ik graag in het gebied van de Caribs wou kijken. De Caribs zijn een groep van ongeveer 3500 oorspronkelijke bewoners van Dominica. Ze hebben Indiaanse trekken en noemen zichzelf liever " Kalinago" . Onze gids., Shadow, was een Kalinago, herkenbaar aan de lange vlecht op zijn rug. De Kalinago voerden in de koloniale tijd harde gevechten met de Engelsen. Uiteindelijk heeft Engeland hen een stuk grond gegeven in het NO van Dominica omdat ze niet te overwinnen waren. Nog steeds vormen ze daar een hechte gemeenschap ook na de onafhankelijkheid in 1978. Inmiddels is er wel gemengd bloed. Een Kalinagoman die trouwt met een niet-Kalinago vrouw, mag haar meenemen in de Kalinagogemeenschap om zich te vestigen. Andersom niet.
Ik had verwacht een ander soort dorpen, een ander soort huizen en tradities te zien. Dat viel tegen. Het was precies hetzelfde als de rest van Dominica, alleen zagen de mensen er Indiaans uit i.p.v. Afrikaans. Het enige originele waren hun eigengemaakte bamboe manden .
De wandeling door een stukje regenwoud naar een waterval was weer prachtig ( en glibberig).
We sloten een heerlijke tijd op Dominica af met een strandbarbecue ( waar de rhumpunch rijkelijk vloeide) georganiseerd door Dominicanen én met een verjaardagstaart voor Jules
( van het Nederlands stel Remco en Kathalijn) die 1 jaar werd. Grappig dat de taart aan boord werd bezorgd, los in een plastic zak. Een taart- of gebaksdoos is hier nog niet uitgevonden.
15 maart vertrokken we naar Frans gebied. Na een prima ontspannen aan-de-winds zeiltochtje bleven we een paar dagen voor anker bij het stadje Bourg des Saintes op het eiland Terre d'en Haut, één van de eilanden van de groep Iles des Saintes. We zijn uit de Caribische sfeer en hebben nu meer het gevoel in Bretagne rond te lopen. We zien en horen alleen Fransen. Geen bootboys meer die hun fruit aanbieden, geen Caribische muziek meer. Al knalde het op Dominica vaak te hard uit de boxen, ik mis de sound en het ritme nu al.
We huurden fietsen om het eiland met zijn vele prachtige zonovergoten strandbaaien te verkennen. Geen groen regenwoud meer maar vergeelde hellingen waar geitjes zich aan te goed doen, witte en roodbruine rotsen, gele stranden waar kippen, kuikens en geitjes in de schaduw rondscharrelen. Het voelde alsof we een dagje op vakantie waren op Ameland. We vonden onszelf wel heel flink en sportief om op mountainbikes bergop en bergaf te fietsen. Iedereen die ons voorbij reed was jonger maar zat op een scooter. Chapeau voor de oudjes.
Weer " thuis" hebben we de champagne koud gezet: Lonneke heeft een baan als onderwijskundige gekregen. Dat is zeker " Chapeau" !
Op dit moment liggen we voor een klein eilandje, Ilet de Gosier, bij Guadaloupe voor anker, beschermd door een rif en met uitzicht op Guadaloupe, Iles des Saintes, Marie Galante en in de verte Dominica. De zon en de maan zitten samen op de wip: de heldere volle maan duwt de rode zon weg achter de zwarte schaduw van de bergen. Maar morgen zal de zon weer zegevieren.

Porkberichtje: we hebben allebei de dwarsligger al uit. Spannend verhaal en het leest als een speer.

Liefs iedereen,
Marleen en Frits.
.
.