Verhaal 28 Martinique, 24 febr.'11

We hebben de ruime baai van Marin gekozen als startpunt om oude bekenden terug te zien. Het was weer een feest om met Boris, Mine, Rita en Elli op te trekken, samen te koken, te eten, te klussen aan hun lekkende ramen, te zwemmen en te aquarellen. Zij zijn nu onderweg naar het blauwe water van Tobago Cays. Ook erg leuk om Coos en Martine met de jongens nog te treffen. Zij zijn nu onderweg naar Venezuela. Het Franse stel is inmiddels op Guadaloupe en zullen we later ontmoeten. Op dit geciviliseerde eiland ( het is net Frankrijk) zijn geen onbeveiligde netwerken op te pikken en dus kunnen we ook geen mails sturen, laat staan foto's op de site zetten.
Piet en Geertje zijn 19 februari prima aangekomen en zijn inmiddels geacclimatiseerd en bruin gebrand. We volgen de baaitjes langs de kust. Dat betekent dat we relaxed buiten ontbijten, daarna het anker lichten en naar een baai varen bij voorkeur voorzien van strand en palmbomen, verkoeling zoeken in het glasheldere water, een wandelingetje maken langs het strand en door het dorp na een spannend wiebeltochtje in het bijbootje ( we doen het in 2 keer want als we met z'n vieren tegelijk in het bijbootje gaan slaan de golven er overheen), boodschappen doen in plaatselijke winkeltjes, aperitieven in de avondzon, genieten van de mooie avondluchten waarbij de wolken een gouden randje krijgen en de silhouetten van de jachten donker afsteken tegen de rozig gekleurde lucht, lekker koken zodra het roze plaats maakt voor zwart en de lichten van de wal sfeervol op het water weerkaatsen, lekker buiten eten ( of gezellig binnen als het regent), in ons boek duiken bij gebrek aan scrabble, heerlijk in slaap vallen op het geschommel van de deining in de baai. En zo kabbelt niet alleen de zee maar ook het leven aangenaam en in rustig tempo verder.
We zijn gevaren van Marin naar St, Anne ( waar Piet en Geertje op het strand in een uur tijd transformeerden van wit naar rood), Petite Anse d' Arlet, ( waar Geertje en ik in het popperig dorpje een creperie vonden met drie tafeltjes en drie keukentjes), Grande Anse d' Arlet ( waar Frits en Piet de kop van een stier bevrijd hebben uit het prikkeldraad) , Anse Noir
( waar we snorkelend vele vissen en pijlinktvisjes observeerden) en Anse Mitan ( waar Frits colibri's zag die nectar zogen uit minuscule kleine rode bloempjes) .
Van hieruit hebben we het eiland verkend met een huurauto. Mooie tocht door het groene binnenland langs suikerriet, bananen, varens, bamboe, palmen, broodvruchtbomen, valleien, kleine dorpjes waar net als bij ons kinderen prachtig verkleed meeliepen in de carnavalsoptocht of waar vissers een grote zwaardvis aan wal sleepten. In vroeger tijden was de stad St. Pierre de welvarende hoofdstad, maar bij de vulkaanuitbarsting op de Mont Pelée op 8 mei 1902 is in 3 minuten tijd de hele stad weggevaagd en kwamen 29 000 mensen om het leven. Er was 1 overlevende: een gevangene in zijn cel in een kelder. Dikke muren hebben zo hun voordeel. We liepen rond tussen de ruïnes van huizen en een theater .
Sinds deze ramp is de hoofdstad Fort de France. We hebben er een dagje rondgeslenterd. Een gezellige drukte in de winkelstraten waar vele al dan niet verklede trommelgroepen opzwepende fascinerende trommelritmes lieten horen en waar kleine kinderen op een prachtig met de hand aangeduwde draaimolen met live trommelmuziek, genoten van de houten paardjes, autos, vissen. En toen ging de veerboot niet meer terug naar Anse Mitan en waren we genoodzaakt een taxi te nemen.

Ik hoop dat jullie genoten hebben van de voorjaarsvakantie. Als de sneeuw dan ook plaats zou willen maken voor lentebloempjes en lentekriebels in een eerste lentezonnetje .

Dankjewel voor de leuke reacties en mailtjes.
Liefs,
Marleen en Frits, Piet en Geertje.