Verhaal 27 St. Lucia

Dinsdag 8 februari zijn de kinderen 's morgens vroeg op het vliegtuig naar Grenada gestapt. Ze genoten daar nog van een stranddag en vlogen 's avonds naar huis. Door tussenlandingen op Barbados en in London kwamen ze pas woensdagavond op Schiphol aan. De klap zal groot geweest zijn de volgende dag op het werk. Lonneke begon aan haar nieuwe baan in Utrecht als juf voor groep 5. De sollicitaties als onderwijskundige lopen tot nu toe op niets uit omdat ze geen ervaring heeft. Stijn is voor zijn werk al weer in Uganda en Sander, die volgens zijn baas de snor drukte in het Carib, ging nog een paar dagen naar Budapest om af te kicken.
Het afscheid viel ons zwaar en nog steeds missen we hun gekwebbel, hun grappen en gelach, hun gezelligheid en rommel en niet te vergeten hun afwaskwaliteiten.
Wij zijn diezelfde middag nog naar Cumberland Bay vertrokken, een mooie rustige authentieke baai zonder enig teken van toerisme. Helaas regende het en konden we er niet optimaal van genieten.
De tocht naar St.Lucia 9 februari was ruig met veel overkomend zee- en regenwater en harde wind. Het aanzicht bij aankomst op de twee imposante bergtoppen, Petit Piton ( puntig) en Gros Piton ( ronder) deden de regen snel vergeten. We ankerden in deze prachtige baai tussen de Pitons. Strand voor de deur met aansluitend een helling met mals groen gras en palmbomen. Het is een rare gewaarwording als er een koe tussen de palmen staat te loeien. Zwitserland met palmen?
De volgende dag zijn we om Petit Piton heen gevaren en ankerden we bij het dorp Soufrière vlakbij het strand en met de achterkant vastgebonden aan een palmboom Het dorp is nog zeer authentiek en lijkt armoedig. Bij zee zijn de oorspronkelijke kleine houten huisjes te vinden inclusief de rondhangende mannen die om geld vragen. De mooie stenen huizen met fraaie veranda's staan meer het binnenland in.
Bij de plaatselijke apotheek merkten we hoe eenvoudig het hier is. Er was bijna niets te krijgen en de doosjes en potjes stonden ver van elkaar af uitgestald om de planken toch vol te doen lijken. Ik vroeg een doosje pleisters: ik moest de pleisters per stuk kopen. De vrouw telde er 14 en toen was het doosje leeg. Het was alles wat ze had.
We bezochten de botanische tuin vlakbij. Prachtig aangelegd als een oerwoud vol bomen, grote planten en vele bloemen. ( Heel anders dan de parkachtige tuin op St.Vincent.)
We lagen een dag in Marigot Bay, al meer naar het noorden. Wat een verschil. Deze baai met uitspanningen doet luxe aan. We namen een minibusje naar de hoofdstad Castries. Gelukkig rijden de chauffeurs hier normaal en hoeven we niet te vrezen voor ons leven. Zelfs de radio staat zacht. Op St. Vincent werd je helemaal knetter van de keiharde muziek die uit de boxen knalde, zat je helemaal samengeplet tussen te veel passagiers en stond je doodsangsten uit bij elke bocht.
Castries op zaterdag is een belevenis. We waren de enige blanken leek het wel in het Creoolse oude stadsdeel. Op de markt en in de straten een gezellig gekrioel van mensen tussen de overvloedig met fruit en groenten gevulde kramen. Tussen de kramen smalle paadjes waar soms ook nog tafeltjes uitgestald waren waar mensen, ongevoelig voor de drukte om hen heen, lekker zaten te eten. In de straten vele kleine winkeltjes en barretjes zo groot als een tuinhuisje, maar helemaal vol met spullen en mensen. Een kleurig en geurig geheel.
De noordelijkste baai, Rodney Bay, is een ideale ankerbaai.: ruim, rustig ( op de waterscooters na) , mooi uitzicht op de stranden en op Pigeon Point en vlakbij de luxe haven en een luxe duty free winkelcentrum. Zo luxe dat we zelfs niet op een muurtje mochten zitten. Een bewaker vertelde ons dat het alleen toegestaan was om op een bankje te zitten. Zo proberen ze te voorkomen dat er allerlei hangjongeren bij het winkelcentrum blijven rondhangen.
We hebben bericht gekregen dat onze Franse vrienden ( uit Las Palmas) op Martinique zijn aangekomen en ook onze Duitse vrienden zijn naar Martinique onderweg. Zodoende zijn we wat eerder dan gepland van St Lucia naar Martinique vertrokken (een mooie zeiltocht 15 febr) We proberen elkaar hier ergens te ontmoeten onder het genot van een rhumpunch of Pina Colada.
( Daar hebben we gisteren op de laatste avond in St. Lucia bij ondergaande zon ook heerlijk van genoten samen met een Nederlands stel, Remco, Kathalijn en baby Jules.)
En dan komt zaterdag hooggeëerd bezoek uit Nederland ons twee weken vergezellen. Piet en Geertje, goede reis!

Porkberichtje: Niet alle eilanden vieren carnaval in het voorjaar. Sommige eilanden vieren het in juni. Maar hoe dan ook, als we het mogen meemaken zal ik de slingers in de Caribische wind laten wapperen.
Er stond geen naam bij het pakje, dus een bedankje voor iedereen.

Liefs,
Marleen en Frits.